PSV mentaliteit frustreert: "Daarin zat hem exact het probleem"

"Als trouwe niet-PSV’er had ik me voor de televisie zojuist negentig minuten op zitten vreten", schrijft Mossou in het Algemeen Dagblad. "De onvoorstelbare janboel in het eerste halfuur, de zweem van vrijblijvendheid na rust, dat doe-maar-een-dotje-voetbal van Hirving Lozano, de zo modale tegenstand van godbetert Niklas Süle & co: als kijkspel had het stilaan iets ondraaglijks."

"Het misverstand is vaak dat het een beetje bij PSV hoort: geen stress. Heel graag willen winnen, maar dan wel binnen de cliché-kaders van een soort (komt-ie) typisch Oost-Brabantse gemoedelijkheid. Dat is niet zo", gaat hij verder. "Al sinds Kees Rijvers is PSV vrijwel altijd een club van winnaars geweest, van slechte verliezers, van wolven in schaapskleding die je desnoods lachend doormidden schoppen."

"Søren Lerby, Mark van Bommel, Ruud van Nistelrooij: zacht van buiten, hard van binnen. PSV werd sinds de jaren 70 juist een topclub door nooit helemaal tevreden te zijn, door méér te eisen dan anderen. Na afloop overheerste woensdag het gevoel dat het ‘jammer’ was, het was een gezellige dag geweest in Dortmund, volgende keer beter, en we moesten vooral niet vergeten wat er allemaal wél goed ging. Daarin zat hem exact het probleem."