ME'er reageert op rellen bij PSV-feest: "Ben ook gewoon een man"

Het gebied rond het Philips Stadion veranderde uit het niets in een slagveld. De politie en ME werd door tientallen supporters van de Eindhovenaren aangevallen. Daarbij zou één agent gestoken zijn. De ME voerde charges uit met busjes en paarden. In totaal raakten er veertien politieagenten gewond en zijn er 22 mensen opgepakt.

De politie Tilburg-centrum deelt op Facebook een duidelijke boodschap van een aanwezige ME'er. "Wat een feest had moeten zijn, ontaardde in complete chaos. Achter in de ME-bus, vlak voor de inzet, voelde ik de spanning stijgen. Je probeert te focussen, je ademhaling onder controle te houden. Maar je voelt het: de sfeer slaat om, dit wordt pittig", zo begint hij.

"Zodra we de linie vormen, vliegt er alles door de lucht. Glas, stenen, vuurwerk, zelfs fietsen. Het geweld is op ons gericht en in een klap zijn wij de boosdoeners. Ik word bekogeld en ik voel een steen tegen mijn arm. Er worden collega’s uit de linie getrokken, mee de menigte in. Wat als ik de volgende ben? Die gedachte schiet door m’n hoofd. Ik voel met mijn linkerhand of mijn wapen er nog zit. Mijn vingers raken mijn wapen en ik voel - hij zit er, ik kan er bij. Dat ik mentaal al zover was, zegt misschien al genoeg."

"Ik kijk naar beneden en zie vuurwerk tussen mijn lijf en mijn schild. Een fractie van een seconde denk ik dat ik in brand sta. Ik voel angst, woede, onbegrip. Alles tegelijk. En tegenover me? Mannen met bivakmutsen, zwaaiend met riemen, gericht op ons — misschien ooms, broers, of vaders die straks hun kinderen weer naar bed brengen. Ik weet niet meer hoe vaak ik heb geslagen. Niet uit agressie, maar om mezelf en mijn collega’s te beschermen tegen honderden mannen die met ons wilden vechten. Wat drijft hen om ons zo aan te vallen?"

"Als we ons later terugtrekken in de bus, is het stil. Geen woorden, alleen de zware ademhaling van collega’s die tot in hun kern op scherp staan. In ieders ogen zie ik dezelfde blik: adrenaline, shock, maar ook vastberadenheid."

"Ik ben ME’er. Maar ook gewoon een man. De kans is groot dat ik, of één van mijn collega’s, straks als eerste bij hun huis ben. Met mijn handen op de borstkas van hun kind, partner of vader — vechtend voor een hartslag. Ik sta er dan ondanks het litteken op mijn arm, wel voor hen. Zouden ze dan ineens begrijpen dat ik toch niet zo slecht ben? Of gooien ze dan alsnog?"